|
Rodzina Thököly była najsłynniejszym i najdłużej panującym rodem na zamku. Cztery pokolenia Sebastian, Stefan I, Stefan II i Emeryk panowały na zamku w latach 1579 – 1684.
Za ich czasów zamek stał się centrum życia kulturalnego szlachty spiskiej – kwitł tu każdy rodzaj sztuki. Rodzina Thököly zasłynęła także z największej przebudowy zamku, dzięki której przerodził się w luksusową siedzibę.
 |
 |
Ostatni i najbardziej znany członek rodziny – książę Emeryk (1657 – 1705), był przywódcą powstania szlachty węgierskiej przeciwko cesarzowi. Po stłumieniu powstania uciekł do Turcji, gdzie zmarł. Jego sprzymierzeńcy – Turcy, bezprawnie ogłosili go węgierskim królem.
Po ponad 200 latach (1906) jego prochy przewieziono do Kieżmarku i złożono w nowym kościele ewangelickim. Ekspozycja została zorganizowana w dwóch pomieszczeniach wieży bramnej. Wieża ta, nazywana także główną lub starą, należy do najstarszych części zamku. Zawsze była siedzibą jego władcy.
 |
 |
Z zewnątrz nad wejściem do zamku widnieje kamienny herb rodu Thököly i Thurzo. Znajdujące się tu obecnie kręcone schody nie są oryginalne, zostały wybudowane pod koniec XIX w. W pierwszym pomieszczeniu zachował się cenny gotycki portal.
Na ścianie wiszą archiwalne fotografie z przewożenia prochów Emeryka Thököly do Kieżmarku, pamiątki, portret Emeryka i jego żony Heleny Zrinskiej.
W drugim pomieszczeniu, w którym według źródeł historycznych znajdowała się jadalnia, widać fragmenty starych fresków i tekstów moralizatorskich z 1639 r. Nad portalem przedstawiono muzykantów – dobosza, dudziarza, trębacza, mandolinistę, postacie w wesołych maskach, tańczące pary. Wyposażenie w sali nie jest oryginalne, ale ilustruje czasy, w których żyła rodzina Thököly.
 |
 |
Na obrazach przedstawiono Emeryka z ojcem Stefanem II oraz pasierba Franciszka Rakoczego II – dowódcę ostatniego nieudanego powstania węgierskiej szlachty.
